Van oost naar zuid en rare namen

Dinsdag 7 januari is het alweer. Door al het gezigzag door het midden van het noordereiland was het wel tijd om een paar langehalen te maken richting het zuiden. Via Te Awamutu ben ik binnendoor naar Mangakino gereden en daarna door naar Taupo. Over de landweggetjes door het zuiden van de Waikato provincie en geen levende ziel op de weg. Misschien dat een van de vers aangereden possums zich nog een weg baande over het asfalt om toch naar de overkant te komen. Nou ja levende ziel... Kruipend over het asfalt, bijna daar... nog een meter... Te traag! Het waren twee kleine 'bomp, bomp' vibraties die ik voelde toen het voorwiel de laatste lucht uit het beestje perste en tegen de tijd dat het achterwiel het nog eens dunnetjes overdeed, was het toch echt hartstikke dood. Nadat ik mijn aandeel heb geleverd om de possumplaag in te perken heb ik koers gezet voor Taupo. Vlak voordat ik in Taupo aankwam moest ik nog door de Paeroa bergen om de dag met een paar hete banden en blauwe remschijven af te sluiten.

De volgende dag 8 januari heb ik een lange haal gemaakt van Taupo naar Napier met wat flauwe bochten maar veel lange rechte stukken. Wel mooie uitzichten op de Mohaka rivier. Eenmaal in Napier aangekomen heb ik de eerste de beste tavern opgezocht om het bloed weer door mijn kont te laten stromen met een lekker koud Weissbiertje. Op het zonovergoten terras kwamen gelijk twee lokale jochies op me af als vliegen op een hoop verse stront. Ze wilde alles weten over de motor en ik was binnen een oogwenk mijn ANWB route kaart kwijt. Deze werd opengevouwen en de twee gingen hun wereldreis door Nieuw Zeeland plannen.

De nacht heb ik in Haumoana doorgebracht bij auntie Leki en uncle Tani. Preston zijn oom en tante. Heerlijk tot laat buiten gezeten en de volgende dag heeft Tani met hun zoon Claude mij de plaatselijke bezienswaardigheden laten zien. Ook ben ik naar hun 'Marai' geweest, wat een bijeenkomst gebouw is van de Maori. Ik vertel het verhaal later.

Het was een regenachtige dag maar daar laat ik mij niet door afschrikken! Ik wilde 'Gentle Annie' ff nemen. Maar door de regen werd dat 'Gently up Annie'. Voordat er rare gedachten gaan spelen, Gentle Annie is een berg route van Napier naar Taihape met meer bochten en hoogte verschil in de route dan dat er Duitsers in Nieuw Zeeland zijn. (80% van de toeristen is Duits... Verdammt nochmahl!) Het resulteerde in een rechtsomkeerd naar Napier voor een warme koffie en een nieuw aanvalsplan. Dan maar richting het zuiden en over nachten in Dannevirke.

Ondertussen is het alweer 10 januari en het weer was weer opgeklaard met een waterig zonnetje en warm asfalt. In de buurt van Dannevirke is een plaats die ik graag wilde bezoeken. Niet van wege de historische atractie (Daarvoor hoef je niet naar Nieuw Zeeland te komen sinds dat het pas sinds 1850 bestaat). Nee ik ging erheen vanwege de plaats naam. Nou heb ik wat leuke plaats namen gevonden zoals 'Abut Head' of 'lake Wairarapa' (spreek het maar eens uit als je het voor het eerst leest) maar deze komt toch echt als winnaar uit de bus. Lees gerust mee als je kunt en zoek het op op de kaart. Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu. Je mag even een slokje nemen voordat je verder leest. Ik drink graag een biertje met degene die het vlekkeloos uitspreekt. Nou ja, ik drink graag met iedereen een biertje, maar het zou zeker een pluspunt zijn!

Om bij de langste plaatsnaam in de wereld te komen moest ik door een dorpje genaamd Wimbledon in de middle of nowhere. Op de terugweg ben ik even gestopt om wat bij te tanken met een colaatje. Het begon al goed toen ik de tavern binnenstapte. De porno op de tv werd snel uitgezet en de kastelein, die er alleeen was, schonk zich nog een famous grouse voordat hij mij bediende. Het biertje dat aan de rand van mijn gedachten zweefde was nu toch definitief in een cola veranderd nu ik dit tafareel in mij op moest nemen. En tot mijn schokkende verbazing had de tavern ook nog eens een ronde pooltafel...
'What can I do for you?' vroeg de kastelein met een whisky adem van hier tot gunter. 'I'll have a coke, please'. Na wat gepraat over het weer vroeg hij of ik uit Nederland kwam en wees naar de 'Dutchy on tour' die ik achterop de motor had gestickerd. 'Yes' zei ik. 'Nou, da wor dan wa maklijker ouwehoern, vin o nie?' Zei de man uit Deventer... Ergens had ik kunnen weten dat het een Hollander was...

Ik had nog ongeveer 60 km te gaan in de tank en vroeg mij af waar de dichtstbijzijnde pomp was. De kastelein wist dat er een pomp in Pongaroa is maar wist niet zeker of hij open was. Het is het proberen waard dacht ik. Het was ook mijn enige optie. De pomp was inderdaad aangegeven als stop op mijn route. Na 40 heerlijke voetstepschrapende kilometers kwam ik aan in Pongaroa en hoopte bij te kunnen tanken bij de lokale pomp. Helaas heeft de 'laid-back' kiwi levenstijl mij voor deze keer in de steek gelaten en de pomp was dan ook op deze vrijdag middag gesloten... Hmmm naar het cafe om daar dan toch het biertje te pakken en mijn plannen uit te werken. De zeer goed ogende bardame attendeerde mij op een boerderij net buiten het kleine dorpje waar ik wel wat brandstof kon tanken. 1.5 km over het asfalt, dan rechts af de onverharde weg op en dan is het de eerste boerderij aan de linkerkant... Ik had het weer getroffen hoor. De mooie boerendochter kwam al aanscheuren op de quad en gooide er wat benzine bij om gemakkelijk tot masterton te kunnen komen. Ik werd nog getrakteerd op een glimlach van haar en wie weet was het wel goed geweest als ik in het dorpje gestrand was...

Opweg naar Masterton door de achterwegen bleef het me verbazen met de goede wegen. Het enige was dat je af en toe moest stoppen voor de schapen die verplaatst werden. Heerlijk die achterwegen.

Masterton heeft 1 backpacker hostel en het lijkt meer op een crackhuis. Maar ik was moe en wilde weer wat vorm in mijn kont krijgen dus het moest maar. Wat een gat dat Masterton. Vroeg naar bed en vroeg weer op om zo snel mogelijk weg te komen, want in de backpackers in Masterton was ik de enige gast... En strippoker in je eentje is het niet helemaal...

Zo'n beetje iedereen die ik gesproken heb vertelde me dat et zuidereiland vele malen beter is voor motorroutes. Muziek in de oren! Ik reis van dag tot dag en zie wel waar ik eindig, dus ik heb koest gezet voor Wellington om daar met de boot over te gaan naar Picton. Ik had geen ticket geboekt, want dan zit je weer aan een datum vast, dus ik had al in gedachte dat ik de nacht in wellington zou moeten spenderen. Vlak voor Wellington ging ik door het Rimutaka gebergte en daar mocht nog even een bil naast het zadel om al schrapend door de scherpe bergpassen te koersen. En dan, op naar het Zuidereiland...