Laatste loodjes...

Wat rijd dat weer lekker zeg! Zonder haperen weer de weg op en de volle 30 pk (?!) weer tot mijn beschikking. Ik heb de nacht gespendeerd in een backpackers hostel in Wellington en ben de volgende dag naar Hawera gereden. Daar wat inkopen gedaan voor het avond eten en koers gezet naar het hostel. Wat een boerderij bleek te zijn van Gary the farmer. Niemand thuis, dus dan maar even rondloeren. Op de voordeur van het huis ging een bordje “Als ik er niet ben, neem dan gerust je intrek in een van de kamers. Ik kom in de avond wel langs”. Was dat even een welkome verandering. In menig hostel vragen ze $20 borg voor de sleutel en moet je ook nog betalen voor je beddengoed. Maar dan kom je bij een boerderij in de middle of nowhere en kan en mag alles. Heerlijk zo’n hostel dat niet verziekt is door nalatige gasten. Het soort dat zijn afwas niet doet en de plee eronder smeert. Ja! Ze bestaan. Maar goed, hier kan en mag alles nog. Ik was ook de enige gast maar in het zonnetje op de veranda was het een waar feestje. Biertje en lekker eten. Gary the farmer kwam even buurten en zei dat het maar zo druk kon worden tegen de avond. ‘ Voor je het weet komen er 4 auto’s met 20 jarige hete zweedse dames aanrijden’ grapte hij. Ik lachte en berekende de kans dat dat zou gebeuren... Ik kwam tot een teleurstellend resultaat. Ik pakte nog een biertje en ging verder met mijn blog. Komt daar toch een auto de lange oprit oprijden! Ik sloeg mijn berekeningen er nog eens op na en Gary the farmer kwam voorbij lopen met een grijns op zijn gezicht.
2 Maleisische dames die de nacht moesten doorbrengen.
Eenmaal uitgepakt en geinstalleerd kwamen ze even buurten. De conversatie ging ongeveer zo:
Ik: Hi!
Dames: Hello!
Ik: How are ya galls doin? (beetje aangedikt kiwi accent)
Dames: Good, you? Hihi
Ik: Yeah, sweet as.
Dames: Where you from? Hihihi
Ik: Holland.
Dames: Oooeeeh hihihi
Ik: How bout yourselfs?
Dames: Malaysia. Hihihihihihi
Ik: So whats cookin tonight?
Dames: Noodles. Hihihihihi
Ik: That must be very nutritional
Dames: What did you do in NZ? Hihihihihihi
Ik: Working as a carmechanic, playing rugby and riding my motorbike.

Toen was het hek van de dam... Er kwam niet meer zinsvols uit dan oooeeeh en hihihihihi. Ik kon nog net tussen de giegelbuien door de woorden ‘you so tall’ opmaken. Het was alsof ik een gesprek probeerde te voeren met een japanse anime film... Heel apart. Maar goed. Toen het hele circus afgekoeld was, ging het over in een aangename avond. In Masterton had ik al gemerkt dat een avond alleen in een hostel niets was. Dus ik was wel blij met wat gezelschap om tegenaan te ouwehoeren.
Ik heb die avond ook mijn route voor de volgende dag geprepareerd. De route door de Forgotten World Highway. De Forgotten World Highway ligt tussen Stratford en Taumarunui. De weg is 150 km lang en er is geen pompstation te bekennen. Dus als je deze afstand met samengeknepen billen moet rijden is het aan te raden om een litertje extra benzine mee te nemen. Ik heb de tank volgekletterd in Stratford en van begin tot eind was het een bochten festijn! Het enige noemenswaardige dorp ligt in het midden en is genaamd Whangamomona. Daar kun je de dorst lessen en een broodje eten als je te lui bent geweest om je lunch te maken.
Langs de kant staat er een bord met ‘motorcyclists, the road is not a race track’. Yeah right! Volgens mij heeft iemand bij het ministerie van verkeer een paddo trip gehad toen hij/zij dit bedacht, want geloof het of niet, op alle wegen in NZ mag je 100 km/u! Binnen de bebouwde kom natuurlijk niet maar zelfs op wegen waar je de 100 niet eens haald zonder een superbike. Er staan dan veelal adviessnelheden op de gele borden bij de bochten maar dat is meer een indicatie van 40 km/u erbij optellen en met die snelheid erdoorheen knallen!
Op het filmpje dat ik gemaakt heb met mijn telefoon aan de linkerbuitenspiegel van de motor kun je het redelijk zien. Ik heb niet harder dan 110 gereden. Ik zweer het!
Maar goed, de Forgotten World Highway is een adembenemende rit en je zou niet verbaasd zijn als er een pterodactyl over zou vliegen! Het is alsof je door jurrassic park rijdt.

Eenmaal in Taumarunui aangekomen heb ik de tank weer volgegooid en heb ik de nacht in Te Kuiti doorgebracht. Ik had ondertussen ook al contact gehad met Preston en Jennifer in Hamilton. De baby was inmiddels geboren en het hele gezin is gezond thuis. Op naar de beschuit met muisjes! Prestons gezicht bij de woorden ‘beschuit met muisjes’ sprak boekdelen en deze hadden ze dan ook niet. Heb het kleine wonder ook even op schoot gehad maar meneer was meer geinteresseerd in eten. Keano komt er wel! Die gaat nog eens voor de All Blacks spelen.
Wat een straf om ‘s middags het zwembad in te duiken en met buurkinderen te gooien in het bad. Des te verder je ze gooit des te leuker het blijkbaar is. Ook is mijn naam door deze waterratten volledig getransformeerd van Paul naar Pollo, wat uit een nieuw zeelandse film komt. Het is dus Dutchy of Pollo, en in Keano’s geval ‘uncle Pollo’.
Keano zal zich nog eens achter de oren krabben wanneer hij oud genoeg is om de foto’s van vroeger te zien en begrijpen. ‘Mama, wie is die man met die witten benen?’ Ik heb het echt geprobeerd mensen! Hele dagen rondlopen in een korte broek en goed insmeren met factor 30+...

Na mijn kraambezoek en de gezelligheid in huize J ‘n P wilde ik nog een keer het Coromandelcircuit doen. Het was maar een kleine omweg om daar nog even een rondje circuit te doen voordat ik weer naar Northland zou rijden. Alle spullen gedumpd in het hostel in Thames en de volgende dag met de camera aan de zijspiegel het Coromandelcircuit nog eens bestegen. Ik beloof een filmpje in elkaar te draaien wanneer ik weer de beschikking heb over een editprogramma, want op een een of andere manier wilde mijn waarbenjij.nu pagina geen 4 uur aan film uploaden. Bastards...

De achterband was behoorlijk aan het slijten in het midden van alle rechte stukken aan de oostkust van het zuidereiland dus ik moest het maar even compenseren met het slijten van rubber aan de zijkant van de band. 27 graden celcius, blauwe lucht, blauwe zee, heet asfalt en een bord aan het begin van je rit met de tekst ‘Great day for a ride’. Need I say more?
Dat was het, mijn road trip door NZ. Ik had koers gezet voor Whangarei waarna ik naar Maungatapere ben gereden en mijn verhalen kon vertellen aan de Keay familie en vrienden uit de buurt. Ik had inmiddels ook al mijn ticket terug geboekt en verlaat het mooie Nieuw Zeeland op de 12e februari. Ik heb nog een week te gaan en die zal ik blijven vullen met duiken voor crayfish (kreeft zonder scharen, ook wel rivierkreeft genaamd maar deze komt toch echt uit zee), waterskien, motorrijden en wie weet wat. Ik zie jullie allemaal weer terug in NL ;)

Bedankt voor alle reacties en opmerkingen. Ik heb ze allemaal gelezen en ervan genoten. Tot snel!

Cheers.