The South Island...

Nou, daar gaan we dan. Het zuider eiland. Het paradijs voor de motorrijder. Ik kwam rond half 12 aan bij de veerboot van Bluebridge en ging informeren naar de tijden. Ik kwam er toch langs onderweg naar de binnenstad van Wellington. Half 2 gaat de veerboot zei de beste man achter de balie. Heb ik even mazzel!

De motor geparkeerd en van de zon genieten dan maar. Er kwamen een paar andere motorfietsen bij en daarbij zat ook een zwaar bepakte oudere man op een 125 cc vierslag Vespa! De kerel had al 4000 km gereden op het noorder eiland en ging nu het zuider eiland doen. Mijn held!

Maar goed. De boot op, motor vast gesnoerd met mijn eigen spanbanden. Wilde natuurlijk niet die vette touwen gebruiken van het schip op mijn glimmende fiets!
Op de boot waren wederom weer veel te veel duitsers maar heb daar twee Nederlandse dames weten te vinden. Die hebben me verlost van de 'selfies' die ik de laatste tijd heb moeten nemen. Sta ik ook een keer helemaal op de foto. Dank dames!

Na 3.5 uur konden we weer van de boot af en was het een kwestie van een hostel zoeken. Het is net als in Nederland, zoek je een café dan zoek je de kerktoren op. Want naast elke kerk zit een café! Hier volg je gewoon de stroom duitsers en chinezen en je komt vanzelf bij een hostel aan. De wonderen der natuur.

Dus, nachtje in een hostel geslapen in Picton en de volgende dag de hort op. Wil nu wel eens weten waarom ze het een paradijs noemen. Ik wilde via de westkust naar beneden afzakken en via de oostkust weer omhoog, dus ik vertrok van Picton naar Nelson via de Queen Charlotte Drive. Ik was Picton nog niet uit of de haakse bochten vlogen mij al om de oren. Haarspeld na haarspeld kwam te voorschijn en ik begon in gedachten al geld opzij te zetten voor nieuwe voetstepjes. In Havelock een lekkere road-side mince 'n cheese pie gegeten en weer door.
Volgens mijn route moest ik via Rai Valley afslaan naar Elain Bay. Op het bord is het 39 km en je zou er 50 minuten overdoen. Uitdaging aangenomen! Als een gek die ontzettend mooie slingerende wegen op en na 40 minuten had ik twee smeltende banden en een persoonlijk record. Het vervelende hieraan was dat de weg dood liep en ik via de zelfde weg weer terug moest... Hè wat naar!

Ik heb de nacht gespendeerd in Nelson om de volgende dag via de achterwegen via Motueka naar Takaka te rijden in het Abel Tasman park. De beste man heeft nooit voet aan land gezet maar toch is hier een groot deel vernoemd naar deze Hollandse zee schuimer. De Tasman zee, Tasmanië, Abel Tasman park en de Tasmanbay.
Veelal kom je in Nieuw Zeeland possums, egels en konijnen tegen die als pannekoeken liggen te garen op het asfalt. Dit noemt men 'road-kill'. Alles wat nog vrolijk rond loopt is dan ook bestempeld als 'pre-road-kill'. Maar de kudde pre-road-kill die ik tegenkwam was wat te groot om overheen te rijden. En het feit dat de schaapsherder er achteraan reed op zijn quad heeft me ervan weerhouden om een lamsboutje mee te graaien. Dan maar vrolijk zwaaien en wachten tot de hele horde is overgestoken.

Al met al over de Takaka hills gereden. Met wat vriendelijke gebaren naar de rokende diesel campers die rechts blijven rijden en zichzelf niet classificeren als 'slow vehicle' en dus niet op de linkerrijbaan gaan rijden die bestempeld is als 'slow vehicle bay'... Dank u voor het laten passeren van het snellere verkeer, duitse toerist. Dans que! Maar goed, het wel bekende gevoel van euforie kwam weer op bij de '35 km/u' bochten (advies snelheid) die met een krappe 65 km/u zeer goed genomen kunnen worden.

Na Takaka moest ik weer terug over de berg passen om naar de westkust te komen. Wederom had ik daar gruwelijk de pest in... NOT!
Vanaf Murchinson ben ik naar Westport gereden. Van het midden van het zuider eiland naar de westkust. Een stuk snelweg dat door de 'Buller gorge' gaat. Voor de mensen die geen of weinig engels spreken, 'gorge' betekend 'circuit met mooi uitzicht'. Dwars door een groene vallei met aan weerskanten groene bergen en bruggetjes lans de klifwand. Helaas raakt hier mijn enthousiastme voor het zuider eiland op. De gorge was te gek maar zodra ik aan de west kust uitkwam daalde de temperatuur van 25 graden naar 10 graden en stond er een straffe wind met regen. Dit weer heeft mij de gehele west kust achtervolgd. Ik heb in Franz Josef een extra nacht moeten spenderen omdat het weer te slecht was om over de Haast pass weer het binnenland in te trekken. Tot overmaat van ramp kreeg ik ook nog problemen met de motorfiets!

Ik wist dat er bijna geen 98 octaan in het zuider eiland te krijgen was dus ik heb wat voorzorgsmaatregelen getroffen. Warmer bougies in het blok geschroefd voordat ik aan mijn reis begon en voordat ik naar het zuider eiland vertrok heb ik een paar flesjes octaanboost ingeslagen om de brandstofkwaliteit wat op te schroeven. Wat inhield dat ik gewoon 95 kon tanken en een deel van de octaanboost in de tank kon gooien om het torretje mooi te laten snorren.
Nu heeft het moment plaats gevonden dat ik alleen 91 octaan kon krijgen aan de west kust. De brandstof kwaliteit is hiervan zo slecht dat het mijn carburateurs heeft vervuild en de motor niet eens meer stationair liep.
Ik heb mij dan ook vrij vaak afgevraagd wat de mensen bij het verkeerslicht wel niet van mij dachten... Heb je weer zo'n alfa-mannetje die de boel staat te vergassen bij het verkeerslicht.

Maar goed. Ik moest mijn reis doorzetten en ben toch maar over de Haast pass gegaan waar aan de andere kant het zonnetje weer heerlijk scheen. Langs het Wanaka meer en door de 'Crown Range' naar Queenstown. De Crown Range is de hoogste geasfalteerde weg in NZ en dat was flink te merken aan het weer. Koude wind die met 80 tot 100 km/u door de bergen blies maakte het rijden op een rechte weg een spannende ervaring.

Na Queenstown top naar Invercargill. Weer nat, koud en wind... Krijg toch het rambam! Met mijn sweater onder het motorpak en een warme steak 'n cheese pie van de bakker naar binnen gewerkt gehebben was ik niet ver meer van Invercargill. Hier kon ik mooi een mijlpaal van mijn lijstje strepen. In het begin van mijn reis ben ik op het meest noordelijke puntje van NZ geweest genaamd Cape Reinga en nu op het meest zuidelijke punt 'The Bluff'. Vanaf hier begint de reis weer omhoog!

Ik had in Franz Josef contact gehad met mijn groningse maatje Sven die in Christchurch woont sinds 2 maanden en wilde hem ook even bezoeken. Ben er nu toch in de buurt!

Met een tussenstop in Dunedin ging ik opweg naar Christchurch. Toen ik daar aankwam was het een triest gezicht. De aardbeving van 2011 had heel wat schade aangericht en dat was nog goed te zien. Zelfs in 2014 is de stad nog grotendeels afgesloten en staan de gebouwen nog steeds op instorten. Het zal nog lang duren voordat er schot in de zaak komt. Bij Sven en zijn gastgezin lekker gebarbequed (althans dat was het plan maar door gebrek aan warm weer werd het de oven...)
Ik had al een hostel geboekt dus ik ging na het eten daar weer terug. Maar heb uiteindelijk de twee dagen daarna gebivakeerd in de kelder van het huis in de 'Sven Cave'. Overdag heb ik met Sven het gastgezin (Neil en Keisha) geholpen met hun bedrijf wat een mannensalon is die ze zelf hebben opgezet. Bij deze salon is knippen en scheren nog een heerlijke massage. En voor een happy end? Krijg je een goede mop!
Na de hand en span diensten is het tijd voor surfen en bier! Ook hier weer een Hollandse avond met speculaas, koffie en naderhand een lekkere koude grolsch.

Nou... Dat was het zuider eiland... Gemixte gevoelens. Ontiegelijk mooie wegen en mooie uitzichten maar een domper met het (vergeef mij) klote weer.

Ik kon niet wachten om weer naar het noorder eiland te trekken. De zon tegemoet en goed benzine! Op de gok weer naar de boot en de lieftallige dame achter de balie zei:'Natuurlijk hebben we plaats voor een motorfiets, meneer'. Dat dacht ik mevrouwtje! Anders had ik em wel even achter in een busje geparkeerd van een kiwi die wel in is voor een geintje en had ik helemaal niets betaald!

Hup de boot op en weer door de mooie Marlborough Sounds op naar Wellington. Heb nog even met een gepensioneerde kiwi staan ouwehoeren die boedist wilde worden. Ik heb geprobeerd het die beste man uit zijn hoofd te praten maar hij was steeds aan het woord. Iets zegt me dat hij het nog lastig gaat krijgen als zwijgende monnik...

Zodra ik voet aan land zette heb ik eerst een Gull pompstation opgezocht en de fiets voorzien van schone 98 octaan benzine en na een paar kilometer liep het beestje weer als een gesmeerde naaimachine.

Ik wilde nog een mooie route doen in het noorder eiland als klap op de vuurpijl. The Forgotten World Highway... Ik heb alvast een preview filmpje geupload in de video sectie van mijn blog. Het is maar een fractie van de 150 kilometer lange weg. En voordat er mensen beginnen te gillen dat ik te hard rij! Ja je mag er overal 100 km/u. En de gele borden zijn 'advies snelheden'. Gna gna.